Bazı kelimeler vardır ki, insana dokunduğu anda kalbinin en derin yerinde yankı bulur. Bugün sizlerle paylaşmak istediğim hikâye, işte bu türden bir kelimenin etrafında şekilleniyor: feyz. “Feyz aldım” demek, yalnızca bir şey öğrenmek değil, aynı zamanda ruhun beslenmesi, kalbin aydınlanması, gözlerin başka türlü görmeye başlaması demek. Gelin bu duyguyu bir hikâyenin içinde birlikte keşfedelim.
Bir Karşılaşmanın Başlangıcı
Akşamın yumuşak ışıkları şehri sararken, küçük bir kafede tesadüfen yolları kesişen iki insan vardı: Selim ve Elif. Selim, planlı, mantıklı, çözüm odaklı düşünceleriyle tanınan bir mühendisti. Hayatındaki her soruna matematiksel bir çözüm arar, duyguları ikinci plana bırakırdı. Elif ise bir öğretmendi; empatiyle yaklaşır, insanın iç dünyasını anlamayı her şeyden daha değerli bulurdu.
İlk bakışta birbirlerinden tamamen farklıydılar. Ama ikisini bir araya getiren şey, sıradan bir sohbetin içinde açığa çıkan bir cümlenin gücüydü.
“Feyz Aldım”ın Gücü
Selim, iş hayatında karşılaştığı zorluklardan bahsederken, Elif ona dikkatle kulak veriyordu. Selim uzun uzun stratejilerden, rakamlardan, planlardan söz etti. Elif ise yumuşak bir ses tonuyla, “Bazen tüm bu planların içinde kayboluyoruz. Aslında tek ihtiyacımız biraz durmak ve hissetmek. Ben bunu fark ettiğimde çok şey değişti” dedi.
Selim, o an ilk defa duraksadı. Kendi dünyasında hiç düşünmediği bir bakış açısını duymuştu. Gözlerinde bir parıltı belirdi. Hafif bir tebessümle, “Senin bu sözlerinden gerçekten feyz aldım” dedi. Bu cümle, onların arasında görünmez ama çok güçlü bir köprü kurdu.
Eril ve Dişil Yaklaşımın Dansı
Günler ilerledikçe sohbetleri derinleşti. Selim, her sorunun çözümünde stratejik yollar önerirken, Elif duyguların ve ilişkilerin iyileştirici gücünü hatırlatıyordu. Selim’in bakış açısı kararlı ve güçlüydü, Elif’in yaklaşımı ise şefkatli ve bağ kurucuydu. Birlikte, hayatın yalnızca mantıktan ibaret olmadığını; aynı zamanda kalbin rehberliğine de ihtiyaç duyduğunu keşfettiler.
“Feyz aldım” demek, işte tam da bu noktada anlam kazanıyordu. Selim, Elif’in sözlerinden yalnızca bilgi almıyordu; aynı zamanda içindeki başka bir yönü uyandırıyordu. Elif ise Selim’in kararlı duruşundan ilham alıyor, kendi hayallerini daha cesurca adımlarla gerçekleştirmeye başlıyordu. İkisi de birbirinden feyz alıyor, birlikte büyüyorlardı.
Feyz Almak: Bir Kalbin Diğerine Dokunuşu
Bu hikâyeden anlamamız gereken, “feyz almak”ın kuru bir öğrenme eylemi olmadığıdır. Feyz, aklın ötesinde bir şeydir. Birinin sözü, duruşu, bakışı ya da yaşama şekli, diğerinin içinde yeni bir kapı aralar. Selim’in sert çizgilerle örülmüş dünyasında Elif’in şefkati bir ışık gibi belirmişti. Elif’in yumuşak kalbinde ise Selim’in stratejileri sağlam bir zemin oluşturmuştu.
Belki de feyz almak, iki farklı dünyanın kesişim noktasında ortaya çıkar. Erkeklerin çözüm odaklı yaklaşımıyla kadınların empatik yaklaşımı birleştiğinde, insana yalnızca yol göstermekle kalmaz, aynı zamanda ruhunu da büyütür.
Sen Nereden Feyz Aldın?
Hikâyenin sonunda Selim, Elif’e dönüp şöyle dedi: “Benim için en değerli şey, senden öğrendiklerim değil. Seninle yan yana olduğumda içimde hissettiğim dönüşüm. İşte asıl feyz bu.”
Sevgiyle paylaşılan her söz, şefkatle kurulan her bağ, bize feyz olarak geri döner. Hayatımızda karşılaştığımız insanlardan feyz alarak büyür, dönüşür ve kendi yolculuğumuzu daha derin anlamlarla süsleriz.
Peki ya sen? Hayatında seni en çok etkileyen, kalbine dokunan o söz ya da o insan kimdi? Nereden feyz aldığını bizimle paylaşmak ister misin? Belki de senin hikâyen, başka birine ışık olur.